Ortaçağ, sanat tarihi içinde çok yaygın bir devreyi (M.S. 4. yüzyıl-14.yüzyıl) kapsar. Ortaçağ sanatında bütün estetik değerler kilise ve soyluların önerdiği dinsel dogmalara yöneliktir. Bin yıl süresince antik Yunan’ın düşünce ve kültür yapısıyla biçimlenen ideal güzellik düşüncesi unutulmuştur. Sanat, dünya gerçeklerine kapalı, öteki dünyaya yönelik bir soyut anlayış içinde biçimlenmiştir.
Kilise ve katedraller, şatolar ve saraylar, heykeller, resimler, vitraylar, minyatürler, Hıristiyan dininin yani, yönetici soylular ve rahipler sınıfının önerilerinin propagandalarını yapar. Bütün bu eserler topluluğu Hıristiyan ikonografisini meydana getirmiştir. Bu öz-içerik  Ortaçağ’ın büyük Roman ve Gotik üsluplarını yaratmıştır. Bu çağ eserlerinin soyuta yönelik biçim, renk ve çizgi estetiğini doğurmuştur. Sanatçılar, yukarıda işaret edildiği gibi önceden saptanmış, sınırları çizilmiş olayları hikaye gibi anlatır. Eserlerdeki dramatik biçim düzenleri, çekici renkler ve biçimler ile anlatılan olayın etkisi güçlendirilmiştir.
Resimlerin arasına zaman zaman olayı açıklayıcı yazı dizileri de serpiştirilmiştir. Bunlar eski Mısır resimlerindeki hiyeroglifler gibi olayı açıklayıcı niteliktedir. Resim, heykel, kabartmalarda mekan, anatomi, perspektif ve estetik değerler aranmaksızın yan yana getirilmiştir. Bu resimlerin ya da minyatürlerin içine çoğu kez azizlerle beraber krallar, ve soylular da katılmıştır. Böylelikle soyluların ve yöneticilerin kutsallıkları da önerilmiştir. Ravenna’da San Vitale Kilisesi mozaikleri içinde Justinianus ve maiyeti ile İstanbul’da Ayasofya’da Konstantin ve Justinianus v.b. gibi mozaiklerde bunu açıkça görebiliriz.
Ortaçağ sanatı, çağın toplum yapısı gereğince, onların dinsel olarak ileri sürdükleri ve halkın kayıtsız-şartsız kabul ettiği dogmaları çizgici (linearist), renkçi (kolorist) bir estetik düzenleme içinde geliştirmiştir.
Perspektif Tarihi:
Antikçağdaki gelişmişlik derecesi ne olursa olsun, perspektif bilgisi on beşinci yüzyıla kadar kaybolmuştur. İnsani deneyimden ziyade, dini tasvirleri konu alan Ortaçağ resminde uzamsal derinliği uyandırmak için çeşitli teknikler geliştirilmişse de biri birleriyle yakın temas halinde olmayan sanatçılar düzensiz, geçici çözümler ürettiler.
Önemli figürlerin büyük, önemsizlerin resimdeki konumuna bakmaksızın küçük çizildiği kanonik Mısır tasvirleri. Sözde 'Dikey Perspektif' (üç kaçış noktası) ya da Gotik'teki gibi mesafe ve hacmin naturlalist tasvirinde 'amprik perspektif'.
-Müzikte: "Boethius'un müzik üzerine incelemesi, yazdıktan sonraki iki yüzyıl boyunca, "karanlık çağlarda" kaybolmuş gibi, erişilemez durumdaydı. Dokuzuncu yüzyıldan başlayarak, el yazması kopyalar giderek artan sayılarda ortaya çıkmaya başladı; Boethius, Latince çevirilerin Aristoteles'in yazılarını doğrudan erişilebilir hale getirmesinden çok önce, müzik teorisinin (ve aritmetiğin) başlıca kaynağı haline geldi. Aristoteles biliminin nispeten bilinmediği bu ara dönemde, antik müzik teorisi öğretilmeye devam etti. Bu anlamda, müzik bilimi, mevcut antik kaynakların yokluğunda, diğer doğa felsefesi dallarının genel olarak kaybettiği bir sürekliliği korudu." (P. Pesic 2014)
Ortaçağ döneminde Batı müziğini ortak uygulama döneminde gelişen normlara dönüştürecek notasyon ve teorik uygulamaların temeli atıldı . Bunlardan en belirgin olanı kapsamlı bir müzik notasyon sisteminin geliştirilmesidir ; ancak özellikle ritim ve polifoni açısından teorik ilerlemeler Batı müziğinin gelişimi için eşit derecede önemlidir.
En eski ortaçağ müziğinin herhangi bir notasyon sistemi yoktu. Melodiler öncelikle monofonikti (eşliksiz tek bir melodi ) ve sözlü gelenekle iletiliyordu. Roma çeşitli ayinleri merkezileştirmeye ve Roma ayinini birincil kilise geleneği olarak kurmaya çalışırken, bu ilahi melodilerini geniş mesafeler boyunca etkili bir şekilde iletme ihtiyacı da aynı derecede belirgindi. Müzik insanlara yalnızca "kulaktan" öğretilebildikçe, kilisenin farklı bölgelerin aynı melodileri söylemesini sağlama yeteneği sınırlıydı, çünkü her yeni kişi zaten bir şarkıyı bilen biriyle zaman geçirmek ve onu "kulaktan" öğrenmek zorunda kalacaktı. Bu sorunu çözmek için atılan ilk adım, neumes adı verilen, perde hareketinin yönünü belirtmek için ilahi metinlerinin üzerine yazılan çeşitli işaretlerin tanıtılmasıyla geldi.
Öte yandan orantı, doku ve mimari etkiye dikkat eden biçimsel yapı kavramlarının geliştiği dönemdi. Notre Dame polifoni okulunun 1150'den 1250'ye kadar süren gelişimi, Gotik mimarideki aynı derecede etkileyici başarılara denk geldi: aslında etkinliğin merkezi Notre Dame katedralinin kendisiydi . Bazen bu dönemin müziğine Paris okulu veya Paris organumu denir ve geleneksel olarak Ars antiqua olarak bilinen şeyin başlangıcını temsil eder. Bu, ritmik notasyonun ilk kez batı müziğinde ortaya çıktığı dönemdi , esas olarak ritmik modlar olarak bilinen bağlam tabanlı bir ritmik notasyon yöntemi. Erken, Yüsek ve Geç olarak üç ayrı dönemde incelenen Orta Çağ müziğinde veba salgının etksini de görebiliyoruz.
(Wikipedia/OrtaÇağ Müziği)